Bojack Horseman & Mr. Peanutbutter

Een dikke streep zwart haar. Een Bert. Wie had ooit gedacht dat ik daar nog eens behoefte aan zou hebben. Scheldend op auto’s, kuilen en heuvels stroomt het zweet inclusief zonnebrand in straaltjes langs mijn zonnebril in mijn oogballen. Alles is doorweekt, vettig en heet.

Als ik dan in de ochtend in mijn tent iets kwijt ben en hardop vraag ‘waar ben je allemaal geweest?’ is het weer hardop lachen geblazen en versmelten mijn miniproblemen zweet met zonnebrand.

Als je het leven omschrijft ontkom je niet aan Michael.

Je kunt in het leven piek momenten van puur zintuiglijk geluk proberen deze te creëren, zoals Taj, Taryll en Joe(over wenkbrauwen gesproken) en je kunt slagen , zoals Michael. Na precies na 3 minuten en 4 seconden zorgt Michael ervoor dat ik 20 seconden zo ontzettend hard fiets, schreeuw en blij ben…Ik wens jullie allen zoveel mogelijk vergelijkbare seconden toe. Ik laat hier even een extra spatie vallen voor Michael.

Nu we het toch over muziek hebben. Ik heb de muzieksectie van deze website aangepast, en in plaats van 1 nummer een top tien gemaakt van mijn zachter en harder playlist. Sommige dingen raken me extra nu, hebben extra waarde. Sommige nummers zijn gewoon fijne ontdekkingen, en ik zou ik niet zijn als er niks heerlijk achterlijks tussen staat.

Ik ben inmiddels alweer voorbij Rome. Het gaat qua kilometers sneller dan ik dacht. Het kan nog sneller, maar het wordt dan puur fysieke uitdaging en er moet natuurlijk ook een beetje genoten worden. Verbazingwekkend verder hoe weinig de toeristische hotspots me kunnen boeien. Zoals bij de toren van Pisa reed ik bijna toevallig tegen de Sint Pieter en het Coloseum aan, even iets doms schreeuwen(Pieter! Vuile gek!) leek me wel weer genoeg aandacht. Ik weet niet wat dat is. In heb me in Amsterdam ook nooit verdiept in de musea of geschiedenis.. Eigenlijk ben ik alleen geboeid als het met de 2de Wereldoorlog te maken heeft. Maar dat komt waarschijnlijk omdat mijn vader in die oorlog nog krentenbollen heeft verkocht.

Ik heb op de fiets nogal wat weg van een zwerver. Een Barbone, in het Italiaans, alsof alle zwervers een baard hebben? Slecht nieuws voor vrouwelijke zwervers. Alles plakt en stink naar zweet, lang, niet altijd even schoon haar en achterop heb ik dan een grote vuilniszak zitten die mijn spullen droogt houdt, maar verder niet helpt. Ik wordt nogal snel nagestaard, of ik nou fiets of niet en of ik nu in Breda, Amsterdam of Livorno ben. Meestal dansend. Gelukkiger interesseert met dat vrij weinig en ik zou het persoonlijk wel gezellig vinden als je aan meer mensen kon zien dat ze muziek aan het luisteren zijn. Italianen nemen fietsen overigens wel serieus, als sport. In de toeristische plaatsjes langs de kust maken ze wel fietspaden, maar die houden zonder aankondigingen ook weer snel op en is het weer ouderwets vrachtwagens en kuilen ontwijken. Mooi volkje wel verder. Ik krijg louter complimenten over mijn verre van vlekkeloze Italiaans, en ook deze reis vinden ze uiteindelijk allemaal mooi.

Mijn benen worden sterker, bergop gaat steeds makkelijker. Ik heb mezelf een cadeau van 300€ gegeven in Rome. Het zit in een koffertje en blijft een verrassing... Maar ik ben hierdoor genoodzaakt ook tassen voor voorop de fiets kopen, waardoor het bepakte ezel gehalte behoorlijk is gestegen.

Ben benieuwd wat er gebeurd als ik zonder al die rommel ga fietsen nu. Kijken of de semi-bejaarde wielrenners nog steeds zulke bemoedigende schouderklopjes geven als ze me inhalen.Iets zegt me dat ik dan de ruigpoot ben en vaker Tjiep Tjiep zeg.

Ik ben doorgaans niet zelden chagrijnig. Praat bijvoorbeeld niet tegen me voor ik mijn eerste appelflap op heb. Qua karakter ben ik eigenlijk altijd al een beetje een 50/50 mix tussen Bojack Horseman en Mr. Peanutbutter geweest. Ook op de fiets zit er wel eens zo’n dag tussen. Alleen al het feit dat iedereen zo nodig bij mij in de buurt moet rijden met zijn klote auto... Een dagje meditatie op Elba doet dan wonderen, in mijn tent seizoen 2 van Gomorra kijken niet. Gelukkig zijn er veel meer vrolijke dagen. Dan heb ik Oh la la van Samson en Gert in mijn hoofd (vooral de stukken van het achtergrond kinderkoortje).

Ik ben gematigd trots op mijn verzameling foto’s van dieren/planten borden aan het worden. Italianen zorgen veel beter voor hun natuurgebieden dan ik dacht. Veel wordt afgesloten en natuurorganisaties zijn goed vertegenwoordigd. Ik heb de Hobby pagina van deze website maar meteen aangepast met een lijst van alle leuke diertjes die ik tot nu toe heb gezien. De Vos staat hoog op mijn verlanglijstje.

Update 07 Juni

Napels noem ik vanaf nu steevast Napoli. Het ligt namelijk niet tussen Naarden en Bussum. Ruig, gemixt, levend. In tegenstelling tot Rome wonen hier nog ‘Locals’ in het centrum. Het is hier zo leuk dat ik van plan ben een tijd te blijven. Als het me lukt een kamer/studiootje te vinden blijf ik deze ik ieder geval deze zomer hier plakken. En aangezien het ondanks de prijzen toch redelijk hard gaat met mijn centjes, zit er ook een baantje als leraar Engels of iets dergelijks aan te komen. Het volgende verhaal zal zeker over mijn Napolitaanse avonturen gaan…

And remember, slaap lekker.

Niels.

#Other