Je weet maar nooit

Ik weet niet waar er meer van zijn in Italië, maar het moet een close call zijn. Overal struikel je over de banken, apotheken en benzinepompen. De Apotheek: We hebben elk mogelijk middeltje in huis. Want er kan van alles gebeuren, je weet maar nooit. De Bank: Altijd cash geld bij hebben, je weet maar nooit. De Benzine pomp: Want zonder benzine komen te zitten.. Of nog erger: zonder koffie! Verder krassen we bij de benzine pomp onze dagelijkse hoeveelheid krasloten, je weet maar nooit. Italië en zijn inwoners hebben veel moois te bieden, daarover wellicht later meer. Maar deze voorzichtige benadering waarin meestal wordt uitgegaan van het negatieve en je vooral in de pas moet blijven lopen, past minder goed bij me. Het verklaard wel waarom ik door elke automobilist wordt aangestaard alsof ik in een Elvis Presley pak op een driewieler door hun land rijdt. Mijn ouders vertelde me dat ze gingen scheiden toen ik een maandje aan het reizen was. Dat vond ik oke, kwam niet uit de lucht vallen en is op termijn beter voor hen beide. Ze gingen, en gaan nog steeds goed met elkaar om, maar de magische huwelijksbeloften van de pastoor blijken wel vaker na openen gekoeld bewaard te worden. Geen extra zorgen voor mij in ieder geval. Maar er ontstond dus een nieuwe situatie waarin mijn vader(hij heet Theo en houdt van Tiroler muziek) alleen naar Napoli kwam. Ik voorzag geen problemen, maar toch... Napoli heeft voor 55-jarige vrijgezellen niet veel te bieden. De meeste liggen om 21 uur in bed, moe van het niks doen, roken, rotzooi eten en overdreven hard praten. En ik ben zo nu en dan toch graag alleen en heb het dag-nacht ritme van een Bosuil. Ik schrok even toen ik hem zag op Napoli Airport. De Bierbuik waar al sinds jongentjesheugenis een bakje gezouten pinda's op ruste was zo goed als verdwenen. Een flits van stress en huilbuien schoten door me heen. Waar is je buik? vroeg ik... Niks aan de hand. Meneer was gestopt met suiker eten en voelde zich fysiek beter dan ik ooit. Op dag 3 zei ik terloops terwijl ik het boek in mijn tas stopte voor de stedentrip die we gingen maken, dat 'Een nieuwe Aarde' van Eckhart Tolle een soort van Bijbel voor me is. Een paar dagen later hield ik mijn hart vast toen hij er op het strand in begon te bladeren. O hemel, nu moet ik iets belangrijks en complex(want o zo simpel) gaan lopen verdedigen, en ik zag mezelf al sputteren over Tegenwoordigheid, Bewustzijn, en andere ongrijpbare termen. Ik herpakte me, bladerde door in mijn Herman Finkers boek(Poezie, zo moeilijk nie) en vertrouwde erop dat het allemaal wel los zou lopen. Toen hij 2 weken later hoorde dat de verkoop van ons huis niet door kon gaan omdat de tandarts die het zou kopen een koekenbakker bleek te zijn, en hij dus ook niet het huis kon kopen waar hij al een toezegging voor had en erg naar uit keek, bleef hij verbazend rustig en reëel. Hij kon 'Tolle meteen inzetten'. Wondere wereld. Voor de dertiger met de wensen van een 17 jarige is er overigens wél wat te beleven in Napoli. Het heet Piazza Belini, en mijn lever draait zich nog eens om als ik het woord uitspreek. Bier, Spritz en Bier. Niet op de terrassen, maar met een hele bende mafioso's en mafiosa's look-a-likes op een muurtje van 10 cm hoog. Ik dacht ik laat het hem iig een keer zien, maar hij was niet meer weg te slaan! Avond na avond zaten we op 'het muurtje' en elke avond was hij de enige 50+er, iets wat hem in mijn ogen een stuk meer Rock&Roll maakte. De mooiste gesprekken kwamen met een biertje of wat op gang: Openhartig, eerlijk en met humor op het randje. Aan het begin van de maand hadden we kaartjes gescoord voor Napoli-Ac Milaan, de eerste thuiswedstrijd van het seizoen. Liggend in een park kwamen we erachter dat de wedstrijd toch echt vandaag in plaats van morgen was. Aan de late kant aangekomen begon het pas in de rij voor ons vak bij deze 2 uilskuikens te dagen dat een legitimatie bewijs wel eens handig zou kunnen zijn. In mijn beste Italiaans blufte ik ons door de rij(We zijn zo lief en speciaal hiervoor naar Napoli gekomen). Wat volgde was een met 4-2 gewonnen partij: Forca Napoli Sempre!! Met een bitterzoet gevoel verlaat ik na 10 weken Napoli en begint een nieuw hoofdstuk van deze reis. Begin Oktober ontmoet ik de andere gezinsleden in Bolonga en tot die tijd fiets ik door de bergen naar de Adriatische kust en daarna omhoog. Paar weken fietsen dus, met een alcoholslot en een kleiner budget. En wát een heerlijke avonturen beleef ik momenteel! De beweging, de frisse lucht en de natuur doen me duidelijk goed. Omhoog fietsen, de hitte en de wind van voren blijven een uitdaging, maar het budget van max 10€ per dag en elke dag wildkamperen maken van deze jongen een heel gelukkig stinkdier. Ik pluk overal vijgen en druiven als een heuse Tom Sawyer en die paar tomaatjes zal de boer ook niet missen. Zelfs als ik in mijn achterband geen pepernootje maar 13 pepernootjes ontdek blijf ik geheel tegen mijn natuur in irritant vrolijk. 13 gaatjes! Als de vrees om niet naar de tandarts te gaan. De laars van Italië heeft een soort enkelbandje, daar gebeurde het. In een bochtje vlakbij een meer tijdens 'Vrij me mij de hele nacht'. Als ik de volgende dag na mijn eerste band-plak avontuur wegrijd uit een standaard Italiaans dorpje weet ik dat het eigenlijk te laat is. Het wordt zo donker, maar ik heb amper gefietst en sta stijf van de bandenplak trots. Had ik al verteld over die 13 gaatjes? En inderdaad, je kon de klok erop gelijk zetten, de zon gaat onder. Zuid Italië lijkt enorm vrij en uitgestrekt, maar als je een plekje voor je tent nodig hebt blijkt, net als in Nl elke m2 bezet te zijn. De olijven, druiven of tomatenvelden zijn niet aan te slepen en ik vind niet meteen de 3m2 die ik nodig heb voor mijn tentje. Bij gebrek aan beter draai ik een verlaten terrein op met wat vervallen gebouwtjes. Een betere locatie voor een zombiefilm had ik nog nooit gezien. Night of the dying bikers. Het waait als de ziekte en omdat mijn haringen op magische wijze 1 voor 1 verdwijnen zoek ik vast een steen, inmiddels met koplamp op. Met mijn fiets in het gras en een haring in mijn hand kom ik erachter dat de zachte grond die ik had gevonden slechts 2 cm diep is, onder een laag beton. Tijd om iets anders te zoeken heb ik niet meer en na een half uur vloeken, met stenen sjouwen en gedachten aan zombies blokken staat mijn tent. Zo scheef als een hout, maar hij staat. Een nacht vol bizarre dromen over omvallende tenten volgt en wordt verstoord door druppels die ik niet kan gebruiken. Het is half 7 en ik ben wel eens rustiger wakker geworden(laat dat maar aan mij over) en loop even later mijn fiets aan mijn hand(toch een pepernootje vergeten) als een natgeregende zwerver naar de dichtstbijzijnde benzinepomp. Ik heb al veel droeftoeter situaties aangetroffen, maar dit slaat alles. Het platgeslagen gezicht van de barman, die TL verlichting, de Bulgaren aan de gokkasten, de doorweekte honden. Ik zou er om kunnen lachen, als het niet zo vroeg was. Of ik mijn laptop mag opladen? 'Ben je politicus dan?' Nee.. Oke, dan is het goed. Inmiddels ben ik flink opgeschoten, heb ik heerlijk gefietst over eindeloze boulevards en ben ik overmorgen alweer in Rimini. Ik zit vol energie, sinds lang ook met ideeën voor de toekomst, maar daarover later meer...

"Volgens de traditie van de steppen, die Tengri genoemd wordt, moest je om in alle volheid te kunnen leven voortdurend in beweging zijn, want alleen op die manier was iedere dag anders dan de voorgaande. Wanneer ze langs steden kwamen, dachten de nomaden: die arme mensen, dat ze hier moeten wonen, voor hen is elke dag hetzelfde. En misschien dat de stadsmensen naar de nomaden keken en dachten: die arme mensen, ze vinden maar geen plek om te wonen. De nomaden hadden geen verleden, alleen maar het heden en daarom waren ze altijd gelukkig totdat de communistische overheid hen dwong te stoppen met reizen, en het gevangenzetten in de collectieve boerderijen. Vanaf toen begonnen ze langzamerhand te geloven in het verhaal dat volgens de samenleving de juiste is. Tegenwoordig zijn de nomaden hun kracht kwijt"

#Other