Nieuwe avonturen in het verschiet.

Terug in Nederland. Alweer een maand of 5. De lol van een krentenbol eten is er af, mijn sexy fietslichaam verdwenen. 2016 zal wellicht de geschiedenis ingaan als een jaar waarin uitzonderlijk veel lelijkheid is ontstaan, ik persoonlijk heb een topjaar. Onderweg zijn gaf me fysieke en mentale kracht & rust, bij vlagen een stortvloed aan geluksmomentjes en een belangrijk inzicht. Een inzicht, welke steeds weer opborrelt als de lucht vanuit het kraantje onder in de spoelbak; Ik ben in mijn kern een nomade. Als ik onderweg ben, ben ik rustig, sta ik open. Als ik te lang op dezelfde plaats blijf wordt ik onrustig, bezwijk ik onder aardse verleidingen en neemt mijn levenslust langzaam af. Qua carrière heb ik nog steeds geen idee wat te doen, qua levensstijl die bij me past, des te meer...

Ik heb de juiste karaktereigenschappen om me met weinig door het leven te bewegen. Ik hecht weinig waarde aan status, economische vooruitgang, comfort, door de maatschappij opgelegde stappen, etc. Eigenlijk ben ik gewoon een raar ventje. Ik merkte al rondfietsend in Italië dat een 1-persoons tentje me niet of nauwelijks tegenstaat, dat ik amper behoeft heb aan meer… Begrippen als ontspullen en tiny housing, kregen mijn interesse: Tot het een en ander in elkaar viel. Ik kreeg/stuitte op een idee waarmee ik het nomaden bestaan wat mij zo'n goed heeft gedaan in 2016 vaker zou kunnen leiden. Het doel? Een leven creëren waarin alle ruimte is voor de dingen die er voor mij toe doen. In de natuur zijn, muziek luisteren en maken, sporten, mediteren, en landschappen aan me voorbij zien trekken. Ik wil niet teveel afgeknauwde nagels op mijn geweten hebben: Ik ga een ultra lichtgewicht mobiel huisje bouwen dat kan worden voortgetrokken door een fiets. Mijn fiets.

Om dit te bewerkstellig zal ik de komende weken met behulp van handige vrienden, doorzettingsvermogen en koffie proberen mijn gebrek aan Eigen Huis en Tuin talent te compenseren. Ik heb al een aantal stappen gezet en nog veel meer snode plannen, ideeën en verhaaltjes, maar alles op zijn tijd. Zo nu en dan(wekelijks is mijn voornemen) zal ik een blogje of videootje posten om de voorgang hiervan te delen. Ondertussen werk ik in een Oosterhoutse kroeg, zit ik geregeld in Amsterdam en ben ik momenteel op bezoek bij mijn grote vriend Tom in Berlijn. Weinig te klagen, teveel te vertellen. Tot snel.

“Volgens de traditie van de steppen, die Tengri genoemd wordt, moest je om in alle volheid te kunnen leven voortdurend in beweging zijn, want alleen op die manier was iedere dag anders dan de voorgaande. Wanneer ze langs steden kwamen, dachten de nomaden: die arme mensen, dat ze hier moeten wonen, voor hen is alles altijd hetzelfde. En misschien dat de stadsmensen naar de nomaden keken en dachten: die arme mensen, ze vinden maar geen plek om te wonen. De nomaden hadden geen verleden, alleen maar het heden, en daarom waren ze altijd gelukkig totdat de communistische overheid hen dwong te stoppen met reizen, en hen gevangenzetten in de collectieve boerderijen. Vanaf toen begonnen ze langzamerhand te geloven in het verhaal dat volgens de samenleving de juiste is. Tegenwoordig zijn de nomaden hun kracht kwijt.”

Paolo Coelho - de Zahir

Niels.

#Other